This is Bram Schinkelshoek's Typepad Profile.
Join Typepad and start following Bram Schinkelshoek's activity
Join Now!
Already a member? Sign In
Bram Schinkelshoek
Recent Activity
Alweer wat jaren geleden werd ik op de gang aangesproken door een van onze begeleiders uit het ambulante team. Ze vertelde me dat ze door buren was gevraagd eens aan te bellen bij een bepaald adres. De oude man die er woonde hadden ze al een tijd niet gezien. Toen... Continue reading
Posted Apr 19, 2021 at BramBlogt
Er is veel aan de hand in de wereld. De aanhoudende spanningen tussen landen en continenten, de (dreiging van) vluchtelingen en de wens voor een betere welvaart of de angst die te verliezen, zijn slechts enkele voorbeelden die politici hoofdbrekens bezorgen. De wereld warmt letterlijk en figuurlijk op. Dichter bij... Continue reading
Posted Dec 30, 2020 at BramBlogt
De auto draai ik langzaam naar achteren op de parkeerplaats achter ons hoofdgebouw. De dieselmotor zwijgt na twee seconden nog wat te hebben geprutteld. Voordat ik uitstap luister ik nog even naar het radiojournaal. Op zo’n dertig meter voor me zie ik een bekende. Deze vriendelijke man woont al jarenlang... Continue reading
Posted Dec 29, 2018 at BramBlogt
Ik herinner het me nog goed. Een met grijze stof bedekte witte speaker in de hoek van de wachtruimte. Schuin hoog op de muur tegen het plafond aan met het snoer dat langs de verwarmingsbuis naar beneden liep. Soms was ik zo vroeg dat het nog stil was in de... Continue reading
Posted Jun 3, 2018 at BramBlogt
Humphrey is nietsvermoedend naar bed gegaan en zijn dagelijkse ritueel doorlopen, medicijnen genomen, glaasje water gedronken en de dekens vast hoog opgetrokken. Zich wapenend tegen de Hollandse kou waar hij zo’n hekel aan had. Na 27 jaar te hebben gewoond in een voormalig sociaal pension werd hij niet meer wakker.... Continue reading
Posted Mar 3, 2018 at BramBlogt
Er is een rapport van de commissie Dannenberg (van Beschermd Wonen naar Beschermd thuis) dat in opdracht van de VNG is geschreven. Het rapport is een aansprekend vergezicht en wordt alom omarmd. Het gaat uit van het principe dat de zorg naar de mensen thuis moet komen (vanuit de vraag)... Continue reading
Posted Feb 11, 2018 at BramBlogt
Bedankt Ton!
Toggle Commented Feb 4, 2018 on Ik zie nooit iemand at BramBlogt
Terwijl het team van de nachtopvang zich klaar maakt voor de start van de dienst en de eerste cliënten handenwrijvend voor de deur staan te wachten maak ik even een praatje met Rowan, een van de medewerkers. Zij heeft zich afgezonderd in een spreekkamer. Op haar scherm staat het clientregistratiesysteem... Continue reading
Posted Feb 3, 2018 at BramBlogt
Het liefst schrijf ik over mensen die geen alledaags leven leiden. Mensen voor wie een lonkend perspectief een luxe is die ze niet kennen, of alleen nog in een herinnering. Veel van hen kom ik tegen in mijn werk maar ik zie ze ook in het park, op een bankje,... Continue reading
Posted Jan 29, 2018 at BramBlogt
Hartverwarmend waren de reacties op de artikelen in het Algemeen Dagblad over de campagne voor de Soepbus. Ik ben wel wat gewend de afgelopen jaren maar dit keer waren de reacties van organisaties en ‘gewone Hagenaars’ overweldigend. Het leverde prachtige verhalen op en voldoende geld om de bus te laten... Continue reading
Posted Jan 25, 2018 at BramBlogt
Tegen de gevel vindt het onkruid zijn weg omhoog, de afvalemmer zit overvol met blikjes en plastic tasjes en het papiertje met de openingstijden erop krult van het glas af. De nachtopvang of beter de crisisopvang is weer leeg. Althans bijna leeg. Medewerkers krijgen het de laatste tijd steeds moeilijker... Continue reading
Posted May 29, 2017 at BramBlogt
Soms ontstaan er woorden die de harde realiteit poëtisch verzachten. Recent proefde ik ineens regelonvaardig op mijn tong. Ik kende de smaak, rond en fluweelzacht met een wat bittere lange afdronk. Het smaakt niet naar meer. Helaas ben ik niet altijd zelf de maker van deze woorden, maar worden ze... Continue reading
Posted Dec 18, 2016 at BramBlogt
De zon trok zich terug achter de gevel, de schaduw viel over de binnentuin waar mensen keuvelend met elkaar, stil op een bankje of in een rolstoel aan het eten waren. Drie foodtrucks zorgen voor een afwisselende hapje of drankje en een muziekje op de achtergrond doorbrak de zwijgende stilte.... Continue reading
Posted Sep 4, 2016 at BramBlogt
Het was een Winterse namiddag in 1971, toen ik, elf jaar oud, op pad was met mijn lagere schoolklas en de jonge leraar, meester Kees. Hij had, in zijn jeugdig enthousiasme de schooldirecteur van deze school met de Bijbel, overgehaald eens iets spannends te doen. Misschien was het feit dat... Continue reading
Posted Jul 4, 2016 at BramBlogt
Naar de dokter gingen we niet zo vaak. Wel naar een soort ‘onderdokter.’ Een grote man in een winkel die tussen de apotheek en de Jamin in zat. Zo herinner ik me de houten kast met daarin grote glazen potten die met hun witte etiketten achter de muur van de... Continue reading
Posted Jul 2, 2016 at BramBlogt
Er brandt een kaarsje in Den Haag. Niets bijzonders, gewoon een waxinelichtje. Het vlammetje, dat soms buigt voor de wind, verlicht de nacht en overdag de stad. Het staat tussen het Centraal Station, het Nationaal Archief en Letterkundig Museum. Kijk er maar eens goed wanneer u daar loopt, u ziet... Continue reading
Posted Apr 3, 2016 at BramBlogt
Als jonge jongen leerde ik het vak van verzorgende. Het speelde zich af in de jaren’70 in een voormalig sanatorium dat dienst deed als verpleeghuis. Naast mensen verzorgen leerde ik werken met verpleeghulpen, ziekenverzorgenden, verpleegkundigen, de waarnemend hoofdzuster, de hoofdzuster en de dokter. Als leerling stond je onderaan in de... Continue reading
Posted Oct 24, 2015 at BramBlogt
Ik kan me niet herinneren dat ik mijn vader of mijn moeder hard heb zien lopen. Sterker nog, ik weet ook niet wanneer ik zelf ergens harder voor ben gaan lopen. Wij waren thuis niet zo van bewegen. Maar we keken er wel veel naar. De “karikikas”, zoals mijn vader... Continue reading
Posted Mar 29, 2015 at BramBlogt
De socioloog is heengegaan. De broodmagere man met het warrige haar en het dunne metalen montuurtje op zijn neus, is niet meer. We kwamen elkaar regelmatig tegen. Hij sprak me meestal direct aan, stotterend en met zijn hand plukkend aan zijn vlassige sikje. Hij liet horen dat hij niet alleen... Continue reading
Posted Mar 22, 2015 at BramBlogt
Op de grond zittend, met haar rug tegen de ruit van een fonkelend ingerichte etalage, toont ze de stomp van haar geamputeerde linkerbeen. Ze bedelt. Voor de tweede keer in een korte tijd bezoek ik een stad in Schotland. Daar in het mistige noorden van het eiland, waar overal de... Continue reading
Posted Oct 30, 2014 at BramBlogt
De bruine bakstenen muur met de grijze rechthoekige voegen is het uitzicht van haar kamer naar de gang. Een plaatje van een vaas met bloemen zit gevangen achter spiegelend glas in een witte lijst. Ze wacht op mij, met haar gegipste been echt vooruit op een steun van de rolstoel.... Continue reading
Posted Jun 19, 2014 at BramBlogt
Wiebelend van het ene been op het andere, legt hij uitvoerig uit wat er allemaal te zien valt in zijn kamertje. Zijn bed is opgeklapt tegen de muur, de muren hangen vol met tekeningen, foto’s en prentjes. Zijn trots is een zelfgemaakte tekening van een van de medewerkers, het is... Continue reading
Posted Apr 23, 2014 at BramBlogt
Nadat zo’n beetje alle illusionaire gele ballonnen die we hadden gevuld met onze gedachten over de eerlijke wielersport, door onze held op de bank bij Oprah kapot waren geprikt, was daar de bankdirecteur. De handen nog stijf van het tekenen van de vastgoedinvesteringen op de vlucht voor de razende reporter... Continue reading
Posted Jul 3, 2013 at BramBlikt
Grommend laat een man in een scootmobiel zijn ergernis blijken als de lift niet snel genoeg naar beneden komt. Zijn vrolijke ronde gezicht met volle witte baard contrasteert met zijn blote onderbeen dat schuin naar rechts uitsteekt; de helft van zijn voet ontbreekt. Evenals een schoen of sok. "Gaat u... Continue reading
Posted Nov 24, 2012 at BramBlogt
Ik ben niet zo van sporten. Het wordt onhoudbaar voor mij wanneer ik Churandy Martina met de brede glimlach ‘ik ben zo blij, weet je, ik ben gewoon blij’ na een verliesrace tegenover een radeloze verslaggever zie staan. Of al die stoere 100 meter renners een kunstje in de camera... Continue reading
Posted Oct 20, 2012 at BramBlikt